vrijdag 30 september 2016

Moet-werkjes

Dit jaar ben ik begonnen met een nieuwe baan. Teamleider bij Het Stedelijk Lyceum in Enschede, locatie De Stedelijke Mavo. Een kleine school. Dat is fijn, maar maakt ook kwetsbaar. Twee collega's die allebei een week ziek zijn, dat betekent direct een flinke belasting voor de rest. In combinatie met de altijd drukke start van het jaar, twee ouderavonden en wat al niet meer: de (werk)druk is direct voelbaar voor collega's. 

Ergens deze week breng ik mijn zoontje Pelle (5) naar bed. Mijn gedachten nog een beetje bij de gesprekken en puzzels op het werk. Na het omkleden, tandenpoetsen, voorlezen ligt hij lekker onder de dekens. We kletsen dan vaak nog even over de dag. "Begin jij maar papa."

Ik denk even na. Eerder vertelde ik wat ik allemaal met de gymles had gedaan. Volleyballen. Tikkertje. Rennen. Wat vertel ik nu in vredesnaam? Dat ik een stuk heb geschreven voor de inspectie? Over gesprekken met collega's? Wat kan hij zich voorstellen bij wat ik doe? Ik ga ook niet iets verzinnen:

"Ik weet het niet zo goed... ik had niet zo'n leuke dag op het werk. Sommige collega's zijn niet zo blij." 
"Maar ze moeten toch gewoon blij zijn dat ze werk hebben?" 
"Ja kerel, dat zijn ze ook wel. Maar ze vinden wel dat ze het te druk hebben."
"Oh. Maar, als ze het vandaag niet af krijgen, dan maken ze het morgen toch af?"
"Dat is een goed idee! Die tip zal ik ze doorgeven."
"En anders geef je ze gewoon een moet-werkje. Heb je stiften op school?"
"Ja."  
"Grijze?" 
"Ook wel."
"Dan kun je ze bijvoorbeeld een muis laten tekenen. En als ze dat te moeilijk vinden, mogen ze zelf wat verzinnen."
"Pelle?" 
"Ja?" 
"Ik hou van je."

Geen opmerkingen:

Een reactie posten